’s Werelds meest circulaire auto is van vlas en suiker en rijdt 1-op-300

Het milieueffect van een auto wordt niet alleen bepaald door zijn verbruik, maar net zo goed door de productie ervan en de uiteindelijke recycling. Studenten van de TU Eindhoven ontwikkelden daarom een auto die op al deze aspecten is geoptimaliseerd. Het resultaat is Noah, een ultralicht elektrisch-aangedreven prototype op basis van vlasvezel en suiker, met een verbruik gelijk aan 1:300. Noah werd onlangs getoond bij de Suikerunie in Dinteloord. Het studententeam, TU/ecomotive, gaat er nu mee op Europees tournee om anderen te inspireren.

Laag totaalgewicht

Noah is een elektrische stadsauto met twee comfortabele zitplaatsen en een ruime kofferbak, een top van 110 kilometer per uur en een bereik van 240 kilometer. Het verwachte verbruik in stadsverkeer, is ongeveer gelijk aan 1 liter benzine op 300 kilometer. Dat komt deels door het lage gewicht. Noah weegt, zonder batterijen, 360 kilo, wat minder dan de helft is van vergelijkbare productieauto’s. De auto heeft slechts 60 kilo aan batterijen nodig, waar elektrische productieauto’s honderden kilo’s aan batterijen meetorsen.  Het lage totaalgewicht – 420 kg – leidt tot bijzonder goede wegligging. Het prototype gaat binnenkort naar de RDW om toegelaten te worden tot het wegverkeer.

Niet Spartaans

TU/ecomotive is een studententeam van de TU Eindhoven dat elk jaar een nieuwe duurzame auto bedenkt en bouwt. “Het doel van dit jaar was te laten zien dat het mogelijk is om een auto te maken die over de hele levensduur weinig milieubelastend is, zonder Spartaans te zijn”, zo valt te lezen in het persbericht.

Suiker en vlas

Bijzonder in Noah is het gebruik van een bioplastic die kan worden gemaakt van suiker. Het chassis en het interieur zijn van bijzonder sterke sandwichpanelen, gemaakt van dit bioplastic en van vlasvezel. De carrosserie is gemaakt van vlasmatten die zijn geïnjecteerd met een biobased hars. Deze biologische en bijzonder lichte materialen vergen tot zes keer zo weinig energie bij de productie als de gebruikelijke lichtgewicht materialen in de auto-industrie, zoals aluminium of carbon. Toch halen ze de benodigde sterkte, zeggen de studenten, en ook is het mogelijk om er een structuur mee te maken die werkt als een kreukelzone. Het gebruikte vlas is een veelgebruikt tussengewas, een gewas dat nodig is om de bodem te verrijken. De kweek ervan concurreert dus niet met voedselproductie.

Grondstof

Aan het einde van de levensduur kan het biocomposiet vermalen worden en als grondstof dienen voor andere producten, zoals bouwstenen. De niet-biologische onderdelen van de auto kunnen mee in de bestaande recyclingsketen. Uit vergelijking van het team blijkt dat er geen andere, rijdende auto is die over de hele levensduur een net zo lage milieubelasting heeft, ook geen prototype. “We hebben ervoor gezorgd dat elke moer en bout recyclebaar is”, zegt Cas Verstappen, de pr-manager van het team tegen NowThisFuture. “Voor elke schroef in deze auto hebben we de complete levenscyclusanalyse al: waar het vandaan komt en waar het na gebruik in deze auto naar toe kan.”

Bewustwording

Het team gaat gedurende de zomermaanden met de auto op bezoek bij onder meer Europese autoproducenten, toeleveranciers en universiteiten. De studenten hebben geen plannen om de auto op de markt te brengen, het gaat ze om ‘bewustwording’, vertelt teamlid Cas Verstappen, bachelorstudent Automotive Technology aan de TU/e. “We willen laten zien dat een circulaire economie nu al mogelijk is in complexe producten zoals een auto.” Hij verwacht niet dat er meteen soortgelijke auto’s op de markt gaan komen, maar het gebruik van bioplastic panelen in de structurele delen en het interieur, ziet hij als een reële optie. Niet alleen vanwege de duurzaamheid, maar ook omdat het sterk en licht is.

Bron: TU Eindhoven
Foto: Bart van Overbeeke